Cümle Mühendisi

Zil çaldı. Bahçede oynayan tüm öğrenciler sınıflarına doğru koşuşturmacaya başladı. Ben de kalabalığın içinde kaybolarak merdivenlerden çıkıyordum. Bir an duraksadım. Merdivenlerin başında Sezin Öğretmen’i gördüm. Bir ders önce pencere ile arama girip yüzüme nasıl baktıysa yine öyle bakıyordu. Ellerini göğüs hizasında bağlamıştı. Görmemiş gibi yapıp sınıfa girdim.

Nefes nefeseydim. Yanaklarımın kızardığını hissediyordum.

“Neden böyle çıktın dışarı?” diye arkamdan bir ses duydum.

“Montum bir önceki teneffüste çok ıslanmıştı.” diye cevap verdim. “Hemen çıkıp girdim zaten.” diye de ekledim.

“Ama ellerin üşümüş, kıpkırmızı olmuşlar.”

“Önemli değil Gül.”

İntikam aldığım için mutluydum. Okumaya devam et →

Ellerim çenemde, buğulu camlar ardından okulun bahçesini seyrediyorum. Günlerdir yağan kar her tarafı kapladı. Okulun bahçesine yaptığımız kardan adam, tüm samimiyetiyle, şu anda bir yandan öğretmenlerini dinleyen bir yandan da onu seyreden öğrencilere gülümsüyor. Kömürden gözleri parlıyor. Havuçtan burnu buz tutmuş. Boynuna astığımız Fenerbahçe atkısı bir sonraki teneffüste değiştirilecek. Çünkü taraftar kavgalarını ancak her ders bir takımın atkısını kardan adamın boynuna asarak sonlandırabildik.

Bunun haricinde okul bahçesinin her tarafı kar topu savaşlarımızın izlerini taşıyor. Özellikle öğretmenlerin arabalarını park ettiği bölgelerde kıyasıya bir kar topu savaşının yaşanmış olduğu çok belli. Arabalar âdeta bizlere siper oldu. Tabii bazı arabalar ise özenle kar topu yağmuruna tutuldu; özellikle fen bilimleri öğretmeninin arabası hedef tahtası niyetine kullanıldı. Ayrıca matematik öğretmeni Ali Bey’in arabasının da itinayla kar topu yağmuruna tutulmuş olduğu her tarafından belli oluyordu. Ali Hoca, son sınıf öğrencilerinin zor sınav sorularına karşı tepkilerini bu şekilde gösterebileceklerini tahmin edemezdi. Herkes derse girdikten sonra arabasının hâlini gördüğü zaman eminim ki hazırladığı zor sorular yüzünden pişman olacaktır. Okumaya devam et →

Hikâyeler efsaneye dönünce. Her şey olup bittikten yüzyıllar sonra

Anlatırlar ki zamanın birinde, dünyanın her tarafında hüküm süren büyük bir hükümdar yaşarmış. Bu hükümdarın elbette bir ismi varmış ama onun zamanında yaşayan hiçbir âdemoğlu bu adı ağzına alamazmış. “Hükümdar” diye bilinirmiş. “Hükümdar” denildiği vakit yaşayan her canlıyı bir korku sararmış.

Hükümdar hiç kimsenin hayal dahi edemeyeceği kadar muhteşem ve büyük bir sarayda yaşarmış.

Günler, ayları kovalamış ve yıllar geçmiş. Günün birinde Hükümdar canının sıkıldığını hissetmiş. Saray halkı Hükümdar’ın can sıkıntısını geçirmek için her türlü yolu denemiş ama olmamış. Hükümdar’ın can sıkıntısı geçmemiş. Sonra bir gün Hükümdar huzurunda bulunanlara,

“Sarayımdaki bütün hikâye anlatıcılarını bildikleri en güzel hikâyeleri anlatmaları için bu akşam yemeğime çağırın. Anlattıkları hikâyelerle benim can sıkıntımı geçirsinler. Geçiremeyenler cezalandırılsın.” diye seslenmiş.

Sarayda bir koşuşturmaca başlamış. Hikâye anlatıcıları telaşlanmış. Hangi hikâyenin Hükümdar’ın can sıkıntısını geçireceğini bilmek imkânsızmış. Her biri bildiği en güzel hikâyeyi tekrar tekrar düşünmüş ve hazırlanmışlar. Okumaya devam et →

Çok masumsun! Hiçbir şeyin farkında değilsin!

Şu anda okumakta olduğun bu satırların hayatını değiştireceğini bir bilsen, eminim ki daha dikkatli okurdun.

Kim bilir! Belki…

Senin de diğerlerinden hiçbir farkın yok!

Akıllım!

Oysa kendini herkesten üstün, önemli sanıyorsun, dünyanın merkezinde olduğunu düşünüyorsun, hayatının tüm insanlık için çok önemli olduğunu hissediyorsun. Etrafındakilerin seni mutlu edebilmek için çırpınmalarından hoşlanıyorsun!

Komiksin! Okumaya devam et →