Hikaye, romanın temelidir. Hikaye yoksa roman da yoktur.
Kafamın içinde onlarca tilki dolaşırken kendimi attığım patikada, ne kadar zorlansam da, önüme görmeye çalışıyorum. Zihnimizi meşgul eden sorular, hayatın devamlılığına vesile olan gerçekler ve ya olursa dediğimiz beklentiler üzerine kurulu bir çağı yaşıyoruz. Topyekûn bir olguyu ya kabulleniyoruz ya da linç ediyoruz. Ya seviyoruz ya da nefret ediyoruz. Tahammülden falan bahsetmiyorum artık, hoş dahi göremiyoruz. Çünkü cevabını merak ettiğimiz çok önemli sorular var önümüzde, çünkü ne olduğunu kavradığımızda tüm sorunların üstesinden geleceğimize eminiz. Ha üzerimize vazife mi değil mi, onu hiç düşünmüyoruz. Kimse kapısının önünü süpürmüyor ama mahalledeki bozuk kanalizasyon sisteminin tamir edilmesi konusunda herkesin bir fikir birliği var. Birileri var; bozguncu, yağmacı, yalancı. Birileri var; yapıcı, düzenleyici, doğrucu. Sen ya o’sun ya da bu!
Arada kalan bir Allah’ın kulu yok mu?
Hiçbirimizin kendimize vakit ayırabilecek bir vakti yok. Hiçbirimizin kendimize özgü bir gündemi yok. Sabah kalktığımızda nasıl oluyor anlamıyorum, hepimiz aynı kelimelerle konuşuyoruz. Sonra da ben özelim, ben biriciğim, ben önemliyim diye düşünüyoruz. Okumaya devam et
Ben bir kelimeyim, anlamımı bulmaya çalışıyorum.