Dönüp dolaşıp aynı yere gelmek gibi, aynı şarkıyı farklı seslerden farklı yorumlarla dinlemek gibi, yolunu kaybettikten sonra aynı sokağa tekrar girip fark edememek gibi, yağmurlu bir günde şemsiyesiz kalıp tepeden tırnağa ıslanmışken bir dostun şemsiyesine sığınmak gibi: Kısacası yaşamak gibi, nefes almak gibi bir şey bu…
Bütün yolların sonunda, bir başına kaldığın zamanlarda derin bir ‘Ah’ çekerek içinden, “Keşke aklımın değil, kalbimin sesini dinleseydim” demek bu.
Hayat bu.
Gözlerini kapa, sonra bir süre bekle, bir süre daha. Sonra gözlerini aç. Geçen zaman içinde zihninden geçen ilk düşünceyi yaşamayı dene. Olmuyorsa, bir daha dene, bir daha. Yine olmuyorsa yine dene… Asla vazgeçme. Kelimelerin anlamlarına sığın. İnsanların bakışlarından uzaklaş. Hisset. Hayal et.
İşte.
Bir şeylerin yaşanması, hiç görmediğin olayların gerçekleşmesi, var olmayan düşüncelerin yerli yerine oturması ve muhayyel bir evrende bilinmeyen bir olayın harflerle anlatılması bu.
Kısaca. Hikâye bu. Okumaya devam et
Ben bir kelimeyim, anlamımı bulmaya çalışıyorum.