Öyle bir an olur ki…
Bütün bir hayatını, saniyeler içinde, bir film şeridi gibi gözlerinin önünden geçirirsin. Yaşanmış güzel hatıraların gün geçtikçe izleri derinleşir, efsaneleşir. İnsanlar, eşyalar, şehirler, renkler, kokular… Zihnimizde hepsinin yeri ayrıdır ve her biri farklı bir hikâyedir. Hatıralar bizi geleceğe taşır.
Şükürler olsun ki hayal edebiliyor ve hatırlıyoruz. Okumaya devam et
Hani gözlerinizi kapatırsınız ve şu an içinde bulunduğunuz dünyadan çok çok uzaklara gidersiniz. Aklınıza takılan her şeyi, sıkıntıları, kırgınlıkları, sorunları unutuverirsiniz. Gözlerinizi kapadığınızda sanki elinizde bir fırça vardır ve binbir çeşit boya ile şekillendirirsiniz. Ağaçlar çizersiniz, gözünüzün gördüğü son noktaya kadar uzanan dağlar, yanı başınızdan akan bir dere ve gülümseyerek içinizi ısıtan bir güneş. Çizdiğiniz tablonun orta yerine kendinizi koyarsınız.
Eser çimenlerin üzerinde oturuyordu. Benim geldiğimi gördü, elini ağzına götürerek sessizlik işareti yapıp “Yavaş ol!” dedi.
Sessizce Eser’in yanına çimenlerin üzerine oturdum. Her taraf yemyeşildi. Mor çiçekler vardı. Rengârenk ve büyüklü küçüklü mantarlar ile ağaçlar gözlerimin aldığı her yandaydı. Hava çok sıcaktı. Okumaya devam et
“Bugün internet cafeye gidiyoruz değil mi?” diye sordu bir çocuk,
“Tabii gidiyoruz. Zaten dün oyun yarım kaldı Eser’in yüzünden.” dedi bir diğeri.
“Ben gelemem, bugün olmaz.” dedi Eser.
“Oyunbozanlık yapma.”
“Gelemem.” diye tekrarladı Eser.
“Neden?”
“İşim var, ısrar etmeyin!”
“Ne işin var oğlum, gel işte.”
“Çok isterim ama gelemem.”
Bu sırada ben kapının orada bekliyordum. Eser beni görünce “Arkadaşlar gitmem gerekiyor, hadi iyi günler.” dedi. Okumaya devam et
Gece hava sıcaklığı iyice düştüğünden yerler buz tutmuştu. Adımlarımı dikkatli atmaya çalışıyordum. Bastığım yerden tıkır tıkır sesler geliyordu. Bere, eldiven ve atkı ile vücudumun her tarafını sarmıştım.
“Dün gece hiç uyumadım.” dedi Eser.
“Ben de uzunca bir süre uyuyamadım. Aklıma Hayaller Dünyası ile alakalı şeyler gelip durdu.” diye cevap verdim. “İlk defa Hayaller Dünyası’na girdiğimiz günü düşündüm. Hatırlıyorsun değil mi?”
“Evet, yaramaz dağ keçisi ile o gün tanışmıştık.”
“Ne yapmayı düşünüyorsun?”
“Tam bilmiyorum.” Okumaya devam et
Annem, “Elif kızım uyan!” derken elleri ile kafamı yastığın altından çıkarmaya çalışıyordu. “Hadi bir tanem, geç kalacaksın sınava.”
“Tamam, anne. Beş dakika daha uyuyayım, nolur, hemen geleceğim.” dedim gözlerimi açmadan.
“Beş dakika önce geldim, aynısını söyledin, hadi kalk!”
“Tamam.” dedim oflayarak ama gözlerimi açamıyordum, ellerimle gözlerimi ovuşturdum.
Bu arada annem yatağımdan kalktı ve perdeleri açtı. Kar yağmıyordu ama gece hava çok soğuduğu için buzlanma olmuştu. Pencere buğulanmıştı. Annem “İki dakikaya kadar elini yüzünü yıkamış olarak mutfağa geleceksiniz küçük hanım.” diyerek odadan çıktı, konuşurken elleri belindeydi.
Annemin odadan çıkmasıyla kendimi yatağa bıraktım. Keşke sabahları erken kalkma zorunluluğum olmasa ve canım ne zaman isterse o zaman uyansam! Okumaya devam et
Koca bir gün devrilmiş, yeni bir gün beni ve tüm insanlığı bekliyordu. Hikmet dede her zaman, “Gündüzler çalışmak için, geceler dinlenmek için.” derdi. Ne zaman yatağa girsem bu sözü aklıma getirir, sonra da dua ederdim.
“Allah’ım yardım et ne olur. Hikmet dedenin hayallerini kurtarmamız gerekiyor, ona hayallerini geri vermeliyiz.” Annem ve babam için de dua ettim.
Uykunun kollarına teslim oldum.
Yere düştüğümde bambaşka bir dünya vardı. Etrafta, kocaman ağaçlar, mor çiçekler, mavi kırmızı ve pembe mantarlar vardı.
Düştüğüm için gözlerim doğru göremiyor olabilir diye bir süre oturdum. Daha sonra sol tarafımda bir hareketlilik oldu, sarı bir tavşan koşarak ağaçların arasına kaçtı. Sanki Harikalar Diyarı’ndaydım.
“Elif, neredeyiz?” ses Eser’e aitti, şaşkın şaşkın etrafa bakınıyordu.
“Sanırım gizli geçidimizi bulduk.” dedim.
“Farkındayım da burası neresi? Nasıl bir yer?” Okumaya devam et
Yorgun ve üzgündüm. Eve dönüş yolunda arabanın camına kafamı yasladım. Annem babam rahatsız etmemek için ellerinden gelen gayreti gösterdiler.
Gözlerim kapanmak üzereydi. Bedenim arabanın içindeydi ama düşüncelerim çok uzaklardaydı. Hikmet dedenin sözleri, Eser’in bakışı, kara kutu… Her şey birbiri içine öyle girmişti ki içinden çıkamıyordum. Üstüne üstlük yarın sabah deneme sınavı vardı.
Düşünceler düşünceler…
Hayat bir noktadan sonra içinden çıkılmaz bir hâl alıyor. Daha fazla karşı koyamadım, uyuyakaldım. Yıllar öncesinde bir sabaha uyanmıştım. Okumaya devam et
Doktor, odaya girdiğimizde, “Hikmet dede, bak sana kimleri getirdim.” dedi.
Hikmet dede kafasını yastıktan kaldırdı ve bize doğru baktı. Bizi görünce yüzünde gülücükler açtı. Doğruldu ve “Dostlarım gelmiş.” dedi.
Başka zaman olsa hiç vakit kaybetmeden Hikmet dedenin kucağına atlardık ama hastanede olduğumuzdan dolayı çekingen kaldık. Ne yapacağımızı bilemeden öylece bekledik.
Hikmet dede, üzerimizdeki garipliği fark etmiş olacak, “Canlarım, merak etmeyin. Ben çok iyiyim, sizler nasılsınız?”
“İyiyiz dede, okul çıkışında babam geldi ve bizi buraya getirdi.” dedi Eser.
Hikmet dede:
“Sizleri görmeyi ben istedim.” dedi, sonra yüzünü bana çevirdi, “Sen nasılsın güzel kızım?” diye sordu.
Çekingenliğim devam ediyordu, içimde farklı duygular vardı, “İyiyim Hikmet dede.” dedim.
Hikmet dede:
“Neden böyle bakıyorsun yüzüme? Yoksa bir kokarca gibi kötü kokup kurbağa gibi mi görünüyorum.”
Hikmet dede sonunda beni gülümsetmeyi başarmıştı.
“Hayır, gül gibi kokuyorsun ve çok yakışıklı bir prens gibi görünüyorsun.” dedim.
Doktor Bey:
“Ben dışarıda olacağım, diğer hastalarımla ilgilenmem lazım. Dedeniz sizlere emanet!”
Doktor Erol Bey odadan çıktıktan sonra “Şöyle, oturun.” dedi Hikmet dede, eliyle yatağının ayakucundaki boş kısmı göstererek. “Sizlerle konuşmak istediğim bir konu var.” Okumaya devam et
Hastaneye vardığımızda Semih amca “Hadi bakalım, Hikmet dedenin sizlere ihtiyacı var!” dedi.
Yürürken bir ara Eser ile göz göze geldik. İkimizin de aklından nelerin geçtiği gözlerimizden okunuyordu. Hikmet dede ikimiz için de çok önemliydi.
Semih amca danışmadaki görevliyle konuştu. “Doktor beyin haberi var değil mi?” dedi kaşlarını çatarak, gözlerim üzerinizde der gibi bakıyordu.
Semih amca: “Olmaz olur mu, kendisi istedi çocukları getirmemi.”
Görevli: “Tamam, o zaman. Doktor beyin de bilgisi varsa, geçebilirsiniz.” Okumaya devam et
Yol boyunca Semih amca hiç konuşmadı. Eser defalarca “dedem nasıl?” sorusunu tekrarlayıp durdu. Arka koltuktaki varlığım ile yokluğum kimsenin umurunda değil gibiydi. Dokunsalar ağlayacaktım.
Eser’in dedesi Hikmet dede hem Eser için hem de benim için çok değerliydi. İkimizin iyi arkadaş olmasında en büyük pay onundu. Anlattığı hikâyeler ve sevimliliği ile âdeta üçüncü arkadaşımızdı. Gözlerimi kapadım ve Eser’le tanıştığımız ilk anı hayal ettim.
6 yıl önceydi. Okumaya devam et
Okulun merdivenlerinden inerken Selma teyzeye ne söyleyeceğimi düşünüyordum. Bana yalan söylenildiğinde nasıl üzüldüğümü aklımdan çıkaramıyordum. Yalan işin içine girdiği zaman bütün işlerin ters gideceğinin farkındayım. Hikmet dede “Yalanı; evimizden, sokâğımızdan, oyunlarımızdan ve dostluklarımızdan söküp atmadığımız müddetçe; doğruluğu ve samimiyeti aramızda hâkim kılamayız.” demişti.
Ayrıca yalan söylemeyi geçtim, gerçeği saklamak dahi benim için çok zordu, kulaklarım kıpkırmızı olurdu.
“Senin yüzünden hep ben zor durumda kalıyorum Eser.” dedim içimden ama sesim biraz yüksek çıkmış olmalıydı. Yanımdan geçenler kafalarını çevirip baktılar, çok utandım. Adımlarımı hızlandırdım ve oradan uzaklaştım. Okumaya devam et
Zil çaldı. Bahçede oynayan tüm öğrenciler sınıflarına doğru koşuşturmacaya başladı. Ben de kalabalığın içinde kaybolarak merdivenlerden çıkıyordum. Bir an duraksadım. Merdivenlerin başında Sezin Öğretmen’i gördüm. Bir ders önce pencere ile arama girip yüzüme nasıl baktıysa yine öyle bakıyordu. Ellerini göğüs hizasında bağlamıştı. Görmemiş gibi yapıp sınıfa girdim.
Nefes nefeseydim. Yanaklarımın kızardığını hissediyordum.
“Neden böyle çıktın dışarı?” diye arkamdan bir ses duydum.
“Montum bir önceki teneffüste çok ıslanmıştı.” diye cevap verdim. “Hemen çıkıp girdim zaten.” diye de ekledim.
“Ama ellerin üşümüş, kıpkırmızı olmuşlar.”
“Önemli değil Gül.”
İntikam aldığım için mutluydum. Okumaya devam et
Ellerim çenemde, buğulu camlar ardından okulun bahçesini seyrediyorum. Günlerdir yağan kar her tarafı kapladı. Okulun bahçesine yaptığımız kardan adam, tüm samimiyetiyle, şu anda bir yandan öğretmenlerini dinleyen bir yandan da onu seyreden öğrencilere gülümsüyor. Kömürden gözleri parlıyor. Havuçtan burnu buz tutmuş. Boynuna astığımız Fenerbahçe atkısı bir sonraki teneffüste değiştirilecek. Çünkü taraftar kavgalarını ancak her ders bir takımın atkısını kardan adamın boynuna asarak sonlandırabildik.
Bunun haricinde okul bahçesinin her tarafı kar topu savaşlarımızın izlerini taşıyor. Özellikle öğretmenlerin arabalarını park ettiği bölgelerde kıyasıya bir kar topu savaşının yaşanmış olduğu çok belli. Arabalar âdeta bizlere siper oldu. Tabii bazı arabalar ise özenle kar topu yağmuruna tutuldu; özellikle fen bilimleri öğretmeninin arabası hedef tahtası niyetine kullanıldı. Ayrıca matematik öğretmeni Ali Bey’in arabasının da itinayla kar topu yağmuruna tutulmuş olduğu her tarafından belli oluyordu. Ali Hoca, son sınıf öğrencilerinin zor sınav sorularına karşı tepkilerini bu şekilde gösterebileceklerini tahmin edemezdi. Herkes derse girdikten sonra arabasının hâlini gördüğü zaman eminim ki hazırladığı zor sorular yüzünden pişman olacaktır. Okumaya devam et
Hikâyeler efsaneye dönünce. Her şey olup bittikten yüzyıllar sonra
Anlatırlar ki zamanın birinde, dünyanın her tarafında hüküm süren büyük bir hükümdar yaşarmış. Bu hükümdarın elbette bir ismi varmış ama onun zamanında yaşayan hiçbir âdemoğlu bu adı ağzına alamazmış. “Hükümdar” diye bilinirmiş. “Hükümdar” denildiği vakit yaşayan her canlıyı bir korku sararmış.
Hükümdar hiç kimsenin hayal dahi edemeyeceği kadar muhteşem ve büyük bir sarayda yaşarmış.
Günler, ayları kovalamış ve yıllar geçmiş. Günün birinde Hükümdar canının sıkıldığını hissetmiş. Saray halkı Hükümdar’ın can sıkıntısını geçirmek için her türlü yolu denemiş ama olmamış. Hükümdar’ın can sıkıntısı geçmemiş. Sonra bir gün Hükümdar huzurunda bulunanlara,
“Sarayımdaki bütün hikâye anlatıcılarını bildikleri en güzel hikâyeleri anlatmaları için bu akşam yemeğime çağırın. Anlattıkları hikâyelerle benim can sıkıntımı geçirsinler. Geçiremeyenler cezalandırılsın.” diye seslenmiş.
Sarayda bir koşuşturmaca başlamış. Hikâye anlatıcıları telaşlanmış. Hangi hikâyenin Hükümdar’ın can sıkıntısını geçireceğini bilmek imkânsızmış. Her biri bildiği en güzel hikâyeyi tekrar tekrar düşünmüş ve hazırlanmışlar. Okumaya devam et
Çok masumsun! Hiçbir şeyin farkında değilsin!
Şu anda okumakta olduğun bu satırların hayatını değiştireceğini bir bilsen, eminim ki daha dikkatli okurdun.
Kim bilir! Belki…
Senin de diğerlerinden hiçbir farkın yok!
Akıllım!
Oysa kendini herkesten üstün, önemli sanıyorsun, dünyanın merkezinde olduğunu düşünüyorsun, hayatının tüm insanlık için çok önemli olduğunu hissediyorsun. Etrafındakilerin seni mutlu edebilmek için çırpınmalarından hoşlanıyorsun!
Komiksin! Okumaya devam et
Ben bir kelimeyim, anlamımı bulmaya çalışıyorum.
İki kapak arasında sıkışık kalsam da etrafımdaki tüm kelimelerde kendimi arıyorum.
Nereden geldiğimi veya nereye devşirileceğimi düşünmeden özüme dönmek, arınmak için çabalıyorum.
Eğer, bir anlamı varsa bütün bu yaşananların, işte o zaman ben kendimi bulmak istiyorum.
İçine gizlendiğim bütün anlamların bir nedeni olmalı, ben o nedeni arıyorum.
