Böyle yaşadım. Belki de böyle kaçtım.

Uzun zaman boyunca kaçtım. Ne zaman olacağını bilmeden, günbegün bu anın geleceğini bilerek devam ettim yaşamaya. Korkmadım. Meraklanmadım. Nasıl yaptım bilmiyorum ama gözümü kıstığım zaman sanki dünyanın en güçlü adamı oluveriyordum. Fakat içimi kemiren o kara düşünceler hiç eksik olmadı. Sanki yaşadığım her an bu anı yaşadım, sanki nefes aldığım her an onu kokladım, sanki baktığım her yönde onu gördüm. Dokunduğum her nesnede onu hissettim. Sanki. İşte öyleydi. Bu anın geleceğini düşündüm. Ömrüm boyunca.

Karanlıkta yolunu bulmaya çalışan bir çocuk gibi ellerimle yolumu buldum. Benim dünyam karanlık değildi. İnsanın içini katılaştıran, baktığında moralini bozan kozmopolit bir griydi.

Böyle yaşadım. Belki de böyle kaçtım. Soğuk bir kış gününde sokak ortasında bir başıma kalmış gibi cenin halinde içime sokuldum. Beni anlayan bir andı belki de bu. En korunaksız, en sessiz, en çaresiz…

Böyle yaşadım. Belki de böyle kaçtım. Salıncaktan düşerim sanıyordum. Oysa tehlikeli olan tahterevalliymiş. Ayaklarımın yerden kesilmesi değil de bir aşağı bir yukarı dikiş tutturamayınca insan sendeliyormuş.

Böyle yaşadım. Belki de böyle kaçtım. Hayır kaçamadım. Beceremedim. Hiç gelmesin dediğim gün bugün geldi çattı. 

Hayır yapamadım. Beceremedim. Olmadı işte. Yaşadım.  

Gün ağarırken ezan sesi ile irkildim yatağın içinde. Sanki bir rüyaya gözlerimi açmiş gibiydim. Tüylerim diken dikendi. Kan ter içindeydim. 

Ellerimi, yüzümü yıkarken aynada kendimi gördüm. Bilindik bendim işte. Aynı yüz, ifade, çizgiler ve aklar. Dişlerimi fırçalamak için macunu aradım. Bulamadım. Hayatım boyunca olduğu gibi. Ne aradığımı bulabildim ne bulduğum aradığımdı. 

Sonra yürüdüm. Boş sokaklarda titreyerek ve dengemi bulmaya çalışarak yürüdüm. İçimde fırtınalar kopuyordu. Gittiğim yön, hissettiğim yön, bildiğim yön farklıydı. Kafamı kaldırdım. 

Geldim.

İşte hikaye tam bu an başladı. 

Ardımda bıraktığım geçmiş beni bekleyen gelecekten çok daha uzundu.

Öleceği günü bilen bir insan nasıl yaşar?